Digger Barnes – Every story true

Soms heb je van die albums die stillekes aan je oren veroveren. Digger Barnes, inderdaad vernoemd naar iemand uit de tv-serie Dallas, is een bijzonder aangename verrassing. Als we dit album draaien op de cd-afdeling is er steeds weer de reactie van ‘ Wie is dit ?’. Het inspireerde mij tot onderstaande recensie:

Na een zwaar vermoeiende dag mag je dag eindelijk ontspannen... eindelijk glij je het bad in dat... Digger Barnes heet. Langzaam warm je weer op, je spieren ontspannen zich... en dan komt die prachtige stem binnen.  Je drijft weg van de snelweg van stress en gejaagdheid. Dat is het gevoel wat de eerste song ‘Long way’ los maakt. Een beetje baritonachtige stem is de gids van vanavond. De sfeer is melancholisch en heeft ook raakvlakken met onze Scandinavische vriend Andi Almqvist maar ook JJ Cale (maar dan zonder de ritmiek) en Tindersticks.

De sfeer is erg aangenaam qua begeleiding maar ook lekker vreemd. In de teksten gaat het om gebeurtenissen die zich tijdens de autorit (het leven?) afspelen. Slaapwandelend in Twin Peaks loop je dan ‘Devil’s child’ tegen het lijf. Gevaar? Nee geen gevaar... die zit verpakt in muziek, die zich listig in je brein nestelt. Deze kleine, schijnbaar simpele liedjes, zijn wonderlijk mooi.

Heerlijk dat subtiele ritme van ‘The letter’ en de herinneringen vol weemoed naar Mary. ‘So low’ is een mooie kampvuurliedje, puur en eenvoudig. ’The real way’ is een verrassing van jewelste, mooi hoe hier een bescheiden koortje verdwaald is geraakt in een verrassend americana juweeltje. Als laatste brengt de gids ons bij ‘Losing ground’ en stuurt ons de nacht in met een song die naadloos aansluit op een nachtelijke rit. Geen reisadvies... we’re on our own... wat heerlijk om hiermee de nacht te doorkruisen… op weg naar waar zei u??? (GJG 9,3)