Richard Lindgren – Grace

De Zweed Richard Lindgren wist de afgelopen weken menig oor te kriebelen als we hem draaiden. Niet zo verwonderlijke als je een album met de sfeer van Tom Waits of Dr John en de melodieën van Jimmy Lafave of Andi Almqvist weet te vangen in mooie intieme songs. Lindgren is al behoorlijk lang bezig een mooie catalogus op te bouwen. Dit album “Grace” kan wel eens voor een dijkbreuk...eh doorbraak zorgen.

“I came, I went but I..” lijkt een verloren track van Johnny Cash. Prachtig mooi dat “Hopeless side of town”, lapsteel mandoline piano en Richard, niks meer aan  doen!  Het prachtige “She’s already gone” trekt je, verleidt je verder het album in, mede dankzij de mooie jazz vibe. Breekbare liedjes over liefde die bij herhaalde beluistering steeds weer meer muzikale surprises onthullen en veerkracht tonen. Tom Waits inspireerde ongetwijfeld “Sunday tea blues”, heerlijk die lome piano die de nacht insluipt.  Prachtig hoe blazers subtiel het gemis in “Silver” verzachten, mooi ontroerend liedje. Ook een hoogtepunt is wat mij betreft “Slow walk of dreams”. Hier komt de Mexicaanse zon om het hoekje op een terrasje in New Orleans, wat weet die Richard hier z’n lief toch prachtig te verleiden in een alles of niets poging. New years eve zou wederom een prachtsong zijn voor Johnny Cash. Gelukkig zingt Richard ze zelf ook prachtig. Graag in de kleine zaal van Take Root volgend jaar, of op een donderdagavond heerlijk genieten in de Witte Bal in ons eigen Assen! (GJG 9,3)